POŁOŻENIE GMINY STARE JUCHY
Gmina Stare Juchy położona jest na Pojezierzu Ełckim w Makroregionie Pojezierze Mazurskie. Jest to gmina o wyraźnym charakterze rolniczo-turystycznym. Obejmuje powierzchnię 19 655 ha, w tym 46,87% stanowią użytki rolne, 17,79% - lasy, a 13% - wody otwarte
Gmina Stare Juchy położona jest na terenie Krainy Mazursko-Kurpiowskiej w okręgu Pojezierza Mazurskiego działu Północnego (wg Szafera). Krajobraz gminy ma charakter rolniczo-leśny. Największe fragmenty zespołów leśnych tworzą bory mieszane, bory świeże oraz grądy. W wilgotnych obniżeniach terenu występują olsy, bory bagienne, bory wilgotne oraz grądy niskie. Wzdłuż cieków wodnych oraz rzeki Gawlik występują fragmenty lasów łęgowych. W zbiorowiskach leśnych przeważa świerk pospolity. Wchodzi kępowo lub jako zwarty bór także na torfowiska. Ekspansywność tego gatunku powodowana jest warunkami klimatycznymi sprzyjającymi jego rozwojowi, tj. dużej wilgotności powietrza oraz chłodnemu i wilgotnemu okresowi letniemu. Poza tym występują tu licznie sosna pospolita, lipa drobnolistna, grab pospolity, brzoza brodawkowata, olcha czarna, jesion wyniosły i dąb szypułkowy.
Użytki zielone powstały głównie w wyniku wycięcia lasów przez człowieka. Na terenach niżej położonych występują wilgotne łąki, gdzie gatunkom traw towarzyszą kuklik zwisły, bodziszek łąkowy, przetacznik długolistny, babki średnia i lancetowata, przytulia bagienna i pospolita, firletka poszarpana. Na łąkach wyżej położonych rozwinął się zespół roślin, wśród których dominują: barszcz syberyjski, jaskier ostry, szczaw zwyczajny, mydlnica lekarska, dzięgiel leśny, koniczyna pagórkowata. Na terenie wsi zabudowie towarzyszy roślinność synantropijna (zbiorowiska nieużytków z łopianem, podbiałem, ostrożeniem) i roślinami azotolubnymi (pokrzywą, serdecznikiem, komosą). Na terenach nieużytków po wyschniętych jeziorach i obszarach borów bagiennych tworzą się torfowiska, w przeważającej mierze wysokie. Dominują tu różne gatunki mchów torfowców, krzewinki z rodziny wrzosowatych (wrzos pospolity, bagno zwyczajne, borówka bagienna i czarna, żurawina błotna, bażyna czarna, modrzewica zwyczajna) i karłowata sosna tworząc mszar wysokotorfowiskowy. Na terenie zarośniętych jezior tworzą się torfowiska niskie. Rośliny przybrzeżne takie jak oczeret jeziorny, manna mielec, pałki szerokolistna i wąskolistna, szalej jadowity wdzierają się stopniowo coraz bardziej w głąb zbiorowiska wodnego. Zagarnięte tereny porastają nowe zbiorowiska roślinne złożone z mchów torfowców, wełnianek oraz turzyc, wśród których dominują północne gatunki: turzyca dwupienna, bagienna i obła. Na torfowiskach tych pojawiają się także brzozy i wierzby. Z czasem wskutek narastania nowych warstw torfowych tworzą się z ruchomych torfowisk niskich torfowiska przejściowe o utrwalonym podłożu. Końcowym stadium rozwoju takiego torfowiska jest las olszowy.
Osobliwością jest tutaj występowanie torfowisk porośniętych świerczynami, tzw. świerczyn na torfie. Oprócz zbiorowisk nieleśnych związanych z terenami obniżonymi występują zbiorowiska roślinności kserotermicznej. Stoki suchych, nasłonecznionych pagórków porastają murawy kserotermiczne z poziomka twardawą, koniczyną długokłosową, głowienką wielkokwiatową. Z powodu braku wilgoci nie wytwarzają się tu zbiorowiska leśne, może natomiast występować roślinność krzewiasta. Na glebach gliniastych i gliniasto-piaszczystych tworzą się formacje roślinne z leszczyną, głogami jedno i dwuszyjkowymi, trzmielinami pospolitą i brodawkową i dziką różą. Na piaszczystych rozwija się zbiorowisko z tarniną i jałowcem pospolitym. We florze można spotkać liczne gatunki arktyczne i borealne, w tym wiele reliktów polodowcowych. Należą do nich np. Betula humilis, Chamaedaphne calyculata, Salix lapponum, Salix myrtiloides, Salix nigrican
